Çukorova Üniversitesinde okurken bizim hocalarımız bu hastalıklardan o kadar çok bahsetmişti ki öğrencilik işte hele de ben Karadenizliyim ya ben bunları nerede kullanacağım diye düşünmeden edememiştim.Yıllar mı, kader mi beni buralara çok tesadüfen getirdiğinde olayın boyutunu, ciddiyetini ancak anlayabildim. Buralarda yaşamak çok güzel, ben bu insanlarla yaşamayı işimi sevmeyi burada öğrendim.
2006 yılında başladım Talasemi merkezinde çalışmaya başlamam tamamen tesadüf çünkü SSK hastanesi kapanmış benimde küçük çocuğum var o zamanın başhekimi seni bir yere vereceğim bakalım orada kalabilecekmişsin diye göndermişti.8 yıl oldu başhekimimle beraber o zaman çalıştığım tüm arkadaşlarım gitti ben kaldım başardım sayıyorum kendimi kendimce.
Kronik hasta denir tıpta benim takip ettiğim hastalara takibi çok zor, anlaşması zor,onları anlamak zordur,hele yıllar geçtikçe onlarla büyümek onların acılarıyla ağlamak mutluluklarını paylaşmak,kızlarımızın benden istenmesi ,oğullarımıza kız istemek,düğünleri,çocukları,karneleri ,yeni kardeşleri,işleri,aşkları her şeyi sizle oluyor onlara teşekkür ediyorum beni kendilerinden biri güvenilir bir abla dost arkadaş kardeş ve bacı gördükleri için.
Bugün bir hastam beni eleştirdi”hocam haddim olmayarak sizi eleştirmek istiyoru” dedi şaşırdım.Merakta etmedim değil nedir diye sordum.Hocam akşamları bazen sizinle konuşmak istiyoruz size ulaşamıyoruz dedi ne duyacağım diye korktum ama sonunda ohh dedim tek derdi o imiş onu da bir şekilde hallettik.Anlatacak o kadar çok şey yazacak o kadar anımız şaşılacak,ağlanacak çok şeyimiz var aramızda, tabi ki sizinle paylaşamam onlar bizim özelimiz.
Sizlere acılarımızı sıkıntılarımızı yazmak istemedim onları biz el ele elimizden geldiğince halletmeye çalmıyoruz.Asıl sizinle paylaşmak istediğim yeni hasta çocuklarımızın olmaması için neler yapabiliriz .Yeni doğmuş bir hasta geldiğinde artık yeniden başlamak onların neler yaşayacağın bile bile yeniden denemek çok zor artık çocuklarımız acı çekmesin istiyorum.Artık başka bir anne ağlamasın koskocaman bir adamın karşımda gözyaşlarını saklayarak ağlamasını izlemek istemiyorum.Biz çok ağladık,çok üzüldük şimdi ne yapabiliriz nasıl bu üzüntüleri tekrar yaşamadan bu hastalığı yok edebiliriz diye önümüze bakmalıyız.Hasta çocuklarımızı nasıl sosyalleştiririz nasıl okuturuz nasıl iş buluruz yada daha iyi nasıl tedavi edebiliriz bunlara bakmalıyız.
Merkezimizde 1650 hasta takip ve tedavi ediyoruz,kesin tedavisinin küçük yaşta kemik iliği nakli olduğu için 18 kişiye nakil yaptırdık,daha sırada 40 a yakın nakil bekleyen hastamız var bunlara yardım etmeliyiz.Birbirimize destek olmalıyız sımsıkı sarılmalı beraberce bu yolda yürümeliyiz en az üzüntüyle. Teşekkürler.